Gelijke aanpak hechtingsproblematiek en dwarslaesie ?

Een dwarslaesie hebben is een grote beperking. Je bent er mee geboren of het kan je overkomen in je leven door diverse oorzaken. Een dwarslaesie vraagt veel aanpassingen. Een rolstoel, en aangepaste leef-, werk- en leeromstandigheden. Tegenwoordig wordt er van alles gedaan om binnen die beperkingen ruimte te maken voor een zo normaal mogelijk leven. Ook wordt aan leerlingen met een dwarslaesie nooit in het leerproces gevraagd om een stukje te gaan lopen. Nee, bijna altijd (en terecht) worden ze vooral geholpen en het onmogelijke wordt niet aan hen gevraagd.

Een hechtingsprobleem hebben is ook een grote beperking. Meestal ben je er niet mee geboren, maar is het je ergens (vaak op jonge leeftijd) in je leven overkomen. Een hechtingsproblematiek vraagt óók om veel aanpassingen van de wereld om je heen. Tot zover is de situatie bijna gelijk aan de hierboven beschreven situatie van iemand met een dwarslaesie.

In het onderwijs is er terecht véél begrip voor leerlingen met een dwarslaesie. De zichtbare beperking geeft dat we het onderwijs aanpassen aan de beperkingen en vervolgens gaan zoeken naar mogelijkheden. De leerlingen worden niet gestraft omdat ze niet kunnen lopen.

Hoe anders gaat het vaak met leerlingen met een hechtingsproblematiek! Hun sociaal-emotionele beperkingen worden regelmatig verkeerd ingeschat. De invloed van deze beperkingen zijn zéker vergelijkbaar met die van een dwarslaesie, en vaak ook héél heftig. Toch vragen we van leerlingen met hechtingsproblematiek dingen die totaal niet in hun vermogen liggen.

En erger nog: waar we bij iemand met een dwarslaesie zeggen: “Prima dat je dit niet kan”, worden wij in het onderwijs boos op een leerling met hechtingsproblematiek, terwijl wij die leerling juist sociaal-emotioneel overvragen. Vaak wordt het gedrag dat dan volgt (dat we dan agressief benoemen) gestraft of bestraft. Terwijl als het iemand met een dwarslaesie was, we de hand hadden uitgestoken en behulpzaam waren.

Beide beperkingen zijn heel zwaar. Misschien zijn ze niet te vergelijken. Maar wat beiden nodig hebben is erkenning voor het probleem: “Je kan iets (nog) niet”. Wat nodig is voor beide beperkingen is ten 1e de connectie om samen de goede mogelijkheden te grijpen en ten 2e de autonomie, want wat je wél kan en gaat kunnen zijn mooie ontdekkingen in het leven, daar krijg je plezier van!!

Straffen, bestraffen, verwijderen of uitsluiten? Begin er niet aan!!! Steek een hand uit en ga samen op zoek naar oplossingen!

Reageren

? Graag via www.aartreussing.nl